Het thema opvang is iets waar ik regelmatig mee bezig ben. Want opvang vinden voor een kindje met hersenschade is niet makkelijk. Het moet iemand zijn die begrijpt wat ze nodig heeft, en ook wat ze juist niet nodig heeft. Je kan niet zomaar iemand inhuren.
Ik ben dan ook regelmatig aan het nadenken over oplossingen voor opvang. Mijn ouders willen niet vast oppassen, vinden dat ik het zelf kan doen omdat ik niet werk of begrijpen niet wat overprikkeling inhoudt waardoor ze alsnog teveel gaan doen met haar. Laatst kreeg ik de opmerking van mijn moeder dat ze vond dat mijn zusje meer recht heeft op oppas aangezien zij nu eenmaal werkt. Ik kan je vertellen dat mij dit enorm raakt. Zo oneerlijk voelt dat dan. Alsof ik zelf gekozen heb voor de situatie waar we inzitten. Het geeft aan hoeveel onbegrip er is rondom het hebben van een zorgkindje.
Wij zijn echt meer afhankelijk van goede begeleiding. Vaak gaan we apart van elkaar iets ondernemen omdat we geen opvang hebben voor Jenthe en we toch af en toe weg willen. Anderen die geen zorgkindje hebben, kunnen overal naartoe. Met of zonder kinderen want oppas is er altijd wel. Een buurmeisje of nichtje die ze kunnen vragen. Bij ons is dat niet zo vanzelfsprekend. Het maakt onze wereld kleiner en onze afhankelijkheid groter. Het hoort erbij, maar maakt het niet makkelijker.
Liefs Marijke
Reactie plaatsen
Reacties